Գոռ Ղազարյան

Օդը մաքուր էր, արցունքի պես ջինջ։ Օրը պայծառ աշնան լի համերով... ինչպես ամառն անձրևոտ կապույտ օրով: Կապտավուն սարերն այնքան մոտ, այնքան պարզ էին երևում, որ հեռվից կարելի էր համրել նրանց մաքու լանջերի բոլոր ձորակները, կարմրին տվող մասրենու թփերը։ Աշուն էր` տերևաթափով, արևի նվաղ ջերմությամբ, դառնաշունչ քամիով, որն  մգացնում է բոլոր ծառերը, որ ծառերի ճղներից պոկում էր դեղնած տերևները, խմբերով քշում տանում հեռու ձորերը։ Նույնիսկ քարափի հաստաբուն կաղնին խոնարհվում էր քամու առաջ։ Դատարկ-Դատարկ… Ամայի ձորերում դեղնակարմիր անտառի հնձած արտերի վրա իջել էր մի պայծառ տխրություն։ Ջինջ օդի սառնության մեջ զգացվում էր առաջին ձյունի շունչը:

Պատմածքը իրոք հտքրքիր էր տղան իմ դուրը շատ եկավ իրոք հաճելի մարդ էր Իհարկե նրա հայրը շատ սխալ էր տղան չպիտի գնար աշխատանքի, իսկ հայրը չպիտի գումար խնայեր իր տղաի համար նա իզուր փորձությունների տակ գցեց իր տղաիn:Արդյոք հայրը ճիշտ արեց, Բայց մենակ հայրը մեղավոր չէր այլ նաև  տղան և նրա քույրը:Նախևարաջ քույրը չպիտի գումար վերձներ մենակ նրա համար որ ապագայում նա կունենար ծաղսեր նրա երեխաների վրա հետո ընտանեկան և երբեք չէր կարողանա հետ տար, իսկ եթե  տար մեկա նա կծաղսվեր:Տղաի մեղքներ այներ որ նա տվեց քրոջը գումար և գցեց ապագա ծաղսերի տակ: